Harflere belirli sayı değerleri atama kavramı, MÖ 8.yüzyıla kadar uzanır. Yazıtlara göre, bir Asur kralı olan 2. Sargon, başkentinin etrafına uzunluğu (16.280 cubit) olan, adının harflerinin toplamıyla aynı olan bir çevre duvarı inşa etmiştir. Bu numerolojik görevler, daha sonra İbranice gematria'da olduğu gibi, çoğu zaman, kehanet amacıyla kullanılmıştır. Daha yakın zamanlarda, sayıları belirli karakterlerle ilişkilendirmenin otomatik telgraf yazıcılarının (telefon yazıcıları) ve ardından bilgisayarların metni temsil etmesine izin vermek için gerekli olduğu kanıtlanmıştır. Rakamlar ve harfler arasındaki en yaygın kullanılan haritalama, Amerikan Standartlar Birliği (ASA) tarafından 17 Haziran 1963'te onaylanmıştı. ASCII olarak bilinen Amerikan Bilgi Alışverişi Standart Kodu'dur.

Tarihi

ASCII, üretiliş hikayesi olarak 1874 yılında Émile Baudot tarafından telgrafta kullanılmak üzere patentli bir program olan Baudot kodundan gelmektedir. (Saniyedeki modülasyonlar için "baud" terimi, modem iletim hızlarını belirtmek için kullanılır ve bu onun isminden türetilir.) Telgraf operatörleri, piyano benzeri bir klavye üzerinde beş olası tuşa sahiptir ve 32 olası değer üretmek için farklı akorları tutmaktadır. (0’dan 31’e kadar her biri belirli bir karaktere karşılık gelen sayılar). Bu tarz kullanımın avantajı, Baudot kodlarının, Mors kodunun noktalarında ve satırlarında mesaj almak ve kopyalamak için bir insan operatörüne güvenmek yerine, diğer ucundaki makinelerle yapılandırabilme imkanı sunmasıdır. Piyanoya benzer klavye daha sonra operatörü akorları ezberlemek zorunda bırakan alfanümerik bir klavyeyle değiştirildi. Baudot'un sistemi Murray koduna gelişti ve ardından Uluslararası Telgraf No: 2 (ITA2) oldu. Teoride sadece 32 ayrı sembolü temsil edebilirdi, ancak Baudot'un şeması, her bir kodun, rakamları ve noktalama işaretlerini içeren alternatif bir karakter kümesine geçmek için iki sembol kullanarak iki karaktere dayanmasını sağladı. I, III ve V tuşlarına karşılık gelen Baudot kodu, örneğin bir T veya ünlem işareti idi. (Bugün onu beş bitlik bir kod olarak adlandırır ve bu sekansı ikilik olarak 10101 olarak etiketlerdik.)

Açılımı ve Çalışma Prensibi

ASCII, "Bilgi Değişimi İçin Amerikan Standart Kodu" anlamına gelmektedir. ASCII bir karakter kodlamasıdır ve sayısal kodları kullanarak karakterleri temsil etmek için standart bir yol sağlar. Bunlar arasında büyük ve küçük harfler, İngilizce harfler, sayılar ve noktalama işaretleri bulunur.

ASCII, her karakteri temsil etmek için 7 bit kullanır. Örneğin, bir büyük harf "T" 84 sayısıyla temsil edilir ve küçük bir harf "t" 116 ile temsil edilir. Diğer klavye tuşları da standart ASCII değerleriyle eşlenir. Örneğin, Escape (ESC) tuşu 27, Sil (DEL) tuşu 32 olarak temsil edilir. ASCII kodları yukarıda listelenen ondalık sayılar yerine onaltılık değerler olarak da görüntülenebilir. Örneğin, Onaltılı tuştaki Escape tuşunun ASCII değeri "1B" ve Delete tuşunun onaltılık değeri "7F" dir.

ASCII 7 bit kullandığından, yalnızca 2 ^ 7 veya 128 değeri destekler. Bu nedenle, standart ASCII karakter kümesi 128 karakterle sınırlıdır. Bu tüm standart İngilizce harfleri, sayıları ve noktalama işaretlerini temsil etmek için yeterli olsa da, tüm özel karakterleri veya karakterleri diğer dillerden temsil etmek yeterli değildir. 8 bit değerleri veya 256 karakteri destekleyen Extended ASCII bile, tüm dilleri doğru bir şekilde temsil etmek için yeterli karakter içermemektedir. Bu nedenle, Latin-1 (ISO-8859-1), UTF-8 ve UTF-16 gibi diğer karakter setleri daha fazla karakter gerektiren belgeler ve web sayfaları için yaygın olarak kullanılır.

ASCII Tablosu

ASCII tablosu, 0 ile 127 arasında değerlere sahip olan 128 karaktere sahiptir. Bu nedenle, ASCII'de bir karakteri temsil etmek için 7 bit yeterlidir; ancak, çoğu bilgisayar tipik olarak bir ASCII karakteri için 1 bayt (8 bit) ayırır. Bir bayt, 0 ile 255 arasındaki bir sayı aralığına, karakter kümesinin boyutunda veya bir işaret bitinde büyümeye yer bırakır. Sonuç olarak, bir karakter veri tipi isteğe bağlı olarak işaretli değerleri temsil edebilir; Ancak, şimdilik karakter veri tiplerinin işaretsiz olduğunu, yani pozitif tamsayı değerlerinin 0-127 aralığında olduğunu varsayıyoruz.

ASCII tablosunda, 0 - 31 ve 127 arasındaki ondalık değerlerin yazdırılamayan kontrol karakterlerini temsil ettiğini unutmayın. Diğer tüm karakterler bilgisayar tarafından basılabilir, yani ekranda gösterilebilir veya yazıcılara yazdırılabilir ve bunlara yazdırılabilir karakterler denir. Tüm basılabilir karakterler ve birçok kontrol karakteri, klavyede karşılık gelen tuşları yazarak bilgisayara girilebilir. Karakter sütunu, basılması gereken tuşları gösterir.